Het vergeten kind

Een paar dagen geleden zag ik een oproep van Stichting Het Vergeten Kind.
De vraag was of je een kort lief bericht wilde achterlaten voor een kwetsbaar kind.

Nu ben ik een emotioneel mens maar bij het lezen hiervan rolden direct de tranen over mijn wangen.
Tranen van herkenning.
Tranen van verdriet.
Tranen van geluk dat ik mijn dochter wel al deze liefde kan geven.

Ik heb me niet altijd even geliefd gevoeld en vooral niet erkend door mijn vader, ook al deed hij op zijn manier zijn best.
Ik weet als geen ander hoe vreselijk het voelt als je het gevoel hebt dat je er niet mag zijn.
Wat dit met je doet de rest van je leven.

Iedereen maar dan ook echt iedereen heeft liefde nodig.
Omdat ik me hier zo enorm van bewust ben, omdat ik dingen zelf heb gemist, prop ik mijn dochter vol met liefde.
Zeg ik haar dagelijks hoeveel ik van haar hou.
Dat ze prachtig is.
Vertel ik hoe trots ik op haar ben en leer ik haar ook trots te zijn op zichzelf.
Zeg ik haar hoe blij ik met haar ben en dat ze de wereld zoveel moois te brengen heeft.

Ik voel het als groot voorrecht dat ik mama mag zijn.
Altijd zal ik er alles aan doen om er voor haar te zijn, haar te steunen, te helpen en heel veel liefde te geven.

Het maakt me vreselijk verdrietig dat er kinderen zijn die deze liefde moeten missen want het is zo vormend voor de rest van je leven.
Ik vind het dan ook zo enorm fantastisch dat er organisaties zijn die zich inzetten voor deze kids.

Het is dat ik al vrijwilligerswerk doe maar dit is mijn volgende bestemming.
Werken met kinderen, werken aan hun zelfliefde en zelfvertrouwen.
Als ik hier mijn kleine steentje ook kan bijdragen dan doe ik dat met een heel groot moederhart.

Mooi ook hoe dit loopt want ik weet nu waar ik een percentage van mijn omzet jaarlijks ga brengen.
Omdat ik ieder kind liefde en aandacht gun en het gevoel goed genoeg te zijn.

Jij kunt ook nog een bericht achterlaten en of wat doneren zodat jij ook kunt helpen via deze link